ماشین آمریکایی دوج

دوج چارجر یک خودرو آمریکایی ساختهٔ کمپانی دوج از گروه کرایسلر است. تاکنون مدل‌های پرشماری از دوج که اغلب بر پایهٔ ۳ پلت‌فرم بوده‌اند؛ تحت برند چارجر معرفی شده‌اند.

مدل‌های چارجر

دوج تاکنون انواع مختلف چارجر را بر مبنای سه پلت‌فرم اصلی معرفی کرده‌است. چارجرهای بدنه-بی، خودروهایی دو در و اندازه متوسط بودند که از ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۸ تولید شدند. چارجرهای بدنه-ال، خودروهای کامپکت کوچکی بودند که در بین سال‌های ۱۹۸۳ و ۱۹۸۷ تولید شدند و چارجرهای ال‌ایکس و ال‌دی، سدان‌های فول‌سایزی هستند که از ۲۰۰۶ تابه‌حال تولید می‌شوند.

در سال ۱۹۹۹، دوج خودرویی مفهومی به نام دوج چارجر آر/تی را معرفی کرد که تفاوت فاحشی با چارجرهای معرفی‌شده داشت. همچنین نام رمچارجر برای خانواده‌ای از وانت‌های دوج استفاده‌شده‌است.

نام چارجر در برزیل برای نام‌گذاری خودروی تکامل‌یافته‌ای که بر پایهٔ دارت و بین سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ تولیدشد؛ استفاده گردیده‌است.

پنجاه سال قبل که مدل چلنجر عرضه شد، بیشتر علاقمندان معتقد بودند که دوج دیرهنگام به بازار پرسود خودروهای پونی وارد شده است. این تاخیر دوج متاسفانه به ضررش تمام شد و با بالا گرفتن بحران سوخت در ابتدای دهه هفتاد، این خودرو نتوانست به فروش بالایی برسد. با این حال کمتر کسی انتظارش را داشت که در قرن بیست و یکم، چلنجر احیا و به یکی از تنها سه خودرو پونی و عضلانی سنتی پرطرفدار آمریکا بدل شود. پس از گذشت نیم قرن از معرفی چلنجر، «باما» باشید تا نگاهی به تاریخچه این خودرو افسانه‌ای داشته باشیم.

تولد برادرخوانده

دقیقاً همزمان با فورد (عرضه موستانگ)، پلیموث نیز برداشت خودش از آنچه بعدها به یک خودرو پونی مشهور شد را راهی بازار کرد. باراکودا در حقیقت نمونه فستبک و اسپرت پلتفرم والیانت بود. موفقیت باراکودا سبب شد تا نسل‌های دوم و سوم این خودرو نیز در سال‌های بعد عرضه شوند.

ورود چلنجر

در سپتامبر سال 1969، دو برادر موپار یعنی دوج چلنجر و نسل سوم پلیموث باراکودا معرفی می‌شوند. جنرال موتورز با کامارو و فایربرد و فورد به لطف موستانگ، بازار خودروهای پونی را قبضه کرده‌اند و کرایسلر تلاش می‌کند با دو محصول جدیدش سهمی از این بازار پرسود داشته باشد. پیشرانه‌های 6 و 8 سیلندر نیروبخش چلنجر هستند و تریم‌های گوناگونی با آپشن‌های مختلف برای سلیقه‌ و بودجه‌های متعددی قابل سفارش است. مهم‌تر از همه این که نمونه کانورتیبل چلنجر از همان ابتدا در دسترس است. در سال 1970 که اولین سال کامل عرضه چلنجر است، تیراژ نهایی به بیش از 76 هزار دستگاه رسید. با وجود این که این رقم با رقبایی نظیر کامارو و موستانگ فاصله دارد، اما رقم قابل توجهی برای سال اول یک مدل جدید محسوب می‌شود. در این سال پیشرانه‌های 225، 318، 340، 383 و 440 اینچ مکعبی قابل سفارش هستند و یک پیشرانه 7 لیتری همی با 450 اسب‌بخار در صدر لیست قرار داشت.

افول زودهنگام

سال 1971 آخرین سال عرضه برخی آپشن‌های چلنجر بود. در این سال تغییرات جزئی ظاهری و البته رسیدن تیراژ نهایی به تنها 26 هزار و 299 دستگاه از جمله موارد مهم بودند.

رالی و ادامه افول

فیس‌لیفتی جزئی در دوج چلنجر، ظاهر خشن آن را اندکی ساده‌تر کرد. آپشن جدیدی در این سال تحت عنوان رالی عرضه شد که آبشش‌های کنار از جمله ویژگی‌های مشخص آن بودند. در عوض دیگر نمونه روباز تولید نشدو بسیاری از پیشرانه‌های 6 و 8 سیلندر کنار گذاشته شدند.

در حالی که تیراژ نهایی دوج چلنجر در سال 1973 با اندکی افزایش به نزدیکی 28 هزار دستگاه رسیده بود، باز هم کرایسلر از ادامه راه ناامید بود. خصوصاً این که بحران نفتی اوایل دهه هفتاد، تیر خلاصی بود بر پیکر نیمه جان امثال چلنجر. در این سال فقط نمونه هاردتاپ ساده عرضه شد و پیشرانه‌های 8 سیلندر قابل سفارش بودند. تیراژ نهایی در سال 1974 به 11354 دستگاه رسید و چلنجر از خط تولید کنار رفت.

پس از بالاگرفتن بحران نفتی و افزایش سرسام‌آور قیمت سوخت، کرایسلر به سمت همکاری با خودروسازان ژاپنی و اروپایی رفت. یکی از ثمرات این همکاری، در قالب نسل دوم دوج چلنجر عرضه شد. نمونه کوپه میتسوبیشی گالانت لاندا تحت عنوان چلنجر در پایان سال 1977 راهی بازار آمریکا شد. این خودرو از پیشرانه‌های 1.6 و 2.6 لیتری 4 سیلندر خطی بهره می‌برد.

فیس‌لیفت نسل دوم چلنجر

میانه عرضه نسل دوم چلنجر بود که فیس‌لیفت کاملی برای این خودرو ژاپنی-آمریکایی عرضه شد. هنوز هم خبری از پیشرانه‌های 8 سیلندر نبود! با وجود این تغییرات دومین نسل دوج چلنجر هرگز در آمریکا خودروی محبوب و موفقی نبود، اما توانست سهمی ولو کم از بازار کوپه‌های کامپکت را برای دوج به ارمغان بیاورد. این خودرو در سال 1983 با دوج کانکوئست که در حقیقت میتسوبیشی استاریون بود جایگزین شد.

روند نگاه به گذشته مدیران کرایسلر در میانه دهه اول قرن بیست و یکم، با عرضه چلنجری جدید همراه شد. چند رندر غیررسمی و البته طرح‌های ناقص رسمی در نوامبر سال 2005 منتشر شدند. سپس در نمایشگاه دیترویت 2006، کانسپتی از نسل جدید چلنجر عرضه شد. طرح کلی این خودرو با الهام از نسل اول ( مدل 1970) شکل گرفته بود.

سومین چلنجر

در پایان سال 2007 ثبت نام نسل جدید دوج چلنجر آغاز شد. این خودرو برپایه پلتفرم چارجر و کرایسلر 300 شکل گرفته بود و پیشرانه‌های 6 و 8 سیلندر برای آن در نظر گرفته شده بود. قدرت پیشرانه‌ها از 250 تا 425 اسب‌بخار متغیر بودند و فقط نمونه کوپه قابل سفارش بود. در این بین مدل SRT8 برترین گونه محسوب می‌شد. عرضه بسیار محدود چلنجر در سال 2008، با عرضه بسیار گسترده‌تری در سال بعد همراه شد و تعداد تریم‌های چلنجر نیز به طور قابل ملاحظه‌ای افزایش یافت.

مدل‌های شش و هشت سیلندر به راه خود ادامه دادند، اما در این بین مدل ویژه صدمین سالگرد تولد دوج با تریمی متفاوت معرفی شد.

فیس‌لیفتی کلی برای چلنجر عرضه شد که ظاهر آن را به مدل 1971 شبیه‌تر کرده بود. اما شاید مهم‌ترین خبر در این سال عرضه مدل هلکت بود. این نمونه با پیشرانه 6.2 لیتری همی 707 اسب‌بخاری، شتاب صفر تا صدی در حدود 3.6 ثانیه و حداکثر سرعت 320 کیلومتر برساعت داشت. برخی جزئیات ظاهری، هلکت را از سایر نمونه‌ها متمایز می‌کند.

مهم‌ترین خبر در سال 2018، عرضه مدل دیمن بود. این چلنجر که مخصوص مسابقات درگ تا دندان مسلح شده، از پیشرانه 808 اسب‌بخاری بهره می‌برد و به لطف تریم خاص و مواردی همانند تایرهای جلو باریک، می‌تواند مسافت یک چهارم مایل را در 9.65 ثانیه بدرد! تا پایان این سال 560606 دستگاه دوج چلنجر عرضه شد.

چشمان سرخ!

پس از عرضه مدل دیمن و پایان تولیدش در سال 2019، مدل جدیدی بر پایه هلکت با نام Redeyd عرضه شد که قدرت آن در حدود 797 اسب‌بخار است. علاوه‌براین پکیج جدیدی با نام Widebody با بادی کیت جذاب عریض معرفی شد. نسخه‌ای خاص به مناسبت 50 سالگی این آمریکایی تنومند نیز از دیگر اعضای مهم خانواده چلنجر در این سال بود.

نویسنده.آریان جوانبخت